Gemaild : 30-7-2002
Hola Amigo's,
Hoe is met jullie allemaal? Wij zijn nog steeds aan het genieten hier in
Zuid-Amerika, helaas zit het er wel bijna op, nog maar enkele dagen en dan
moeten we weer naar huis. Maar zomer in Nederland is nog niet zo slecht,
lekker festival hoppen en terrasjes pikken... We hebben weer flink zitten
tikken in allerlei internet "cafeetjes" en het is weer een lang bla bla
verhaal geworden. Dus neem er een kopje koffie/thee bij of vergeet het
gewoon.
Veel liefs en tot snel, Remco en Janine
.........De nieuwe bla bla.....
We zijn inderdaad eerst gaan opwarmen in Arica het uiterste van Noorden
Chili. De zon komt in Arica iedere dag rond 12:00 door (dan heeft de zee
de wedstrijd met de zeemist gewonnen) en dan is het lekker voorjaarsweer,
zo staat Arica ook bekend, als de stad van de eeuwige lente. Janine heeft
een extra antibotica kuurtje opgehaald. Om er zeker van te zijn dat ze
niet te veel last meer heeft van haar verkoudheid/ bronchitus als we de
hoogte in gaan.
Vanuit Arica hebben we een mooie dagtocht gemaakt, het nationale park
Lauca. Tot een hoogte van 4700m en op de terugweg zijn we in Putre
uitgestapt (3500m). Onderweg allerlei rotstekeningen gezien ten behoeve
van de Inca karavaan en prachtig uitzicht op de natuur. Van uiterst droog
aan de kust (sahara gevoel door al die zandduinen) tot grootse bergmeren
en vulkanen en sneeuwtoppen. Hier ook weer allerlei soorten dieren. En in
tegenstelling tot San Pedro de Atacama leken de beestjes hier helemaal
niet bang. Je kon allerlei aparte berghaasachtige, muisjes en lamasoorten
op enkele meters bewonderen. Heel mooi. Ook zijn de bergen hier zo
metaalrijk dat je kompas hier af en toe de weg kwijtraakt. In Putre
slapen was wel echt ons eerste keer op hoogte slapen in een dorpje van
niks (en waarschijnlijk bestaat het eigenlijk alleen vanwege de
strategische ligging waardoor er ook een grote militaire basis ligt). De
volgende dag met de bus verder naar La Paz. Over de Altiplano. Dat is wel
echt een hard leven, met die ongelofelijke wind een stukje land van niks
verbouwen met bijna niks, maar de natuur is fantastich. En overal
bolhoedjes. De aankomst bij La Paz is ook geweldig, tussen de hoge bergen
van de corderilla real en de altiplano in een grote canyon vol huizen. De
aankomst was geweldig in het donker door de super drukke marktstraatjes,
onze taxichauffeur kon ons hotel niet eens bereiken door de markt, dus de
laatste honderd meter door een geweldig drukte. Ook het uitzicht vanuit
ons hotel was top al die vrouwen die wel 10 rokken tegelijk lijken aan te
hebben, een bolhoed dragen en op de markt op de grond van alles en nog
wat verkopen.
De eerste dag hebben we een beetje rondgekeken. Zeker de toekomst
voorspellers zijn geweldig. Ze smelten aluminiumfolie, waarna diegene die
zijn toekomst voorspeld wil hebben de gesmolten aluminium met een lepel
in een bak koud water moet gooien. Dat levert dan een heel apart gevormd
stuk aluminium op, waaruit je hele leven te destilleren schijnt te zijn.
De dag erna naar een pre-inca opgraving geweest (de zeer waarschijnlijke
voorouders van de inca´s). Was indrukwekkend ondanks alles wat er al door
spanjaarden en anderen is gesloopt. Ook naar het coca museum geweest (je
moet toch weten wat je binnen krijgt met het drinken van die coca
thee). Ook hebben we de dag erna nog een mooi museum bezocht en vele
kerkjes en marktjes afgelopen. En dat lopen is dus echt een vermoeiende
bezigheid zo omhoog en omlaag (zeker op deze hoogte). Van daaruit naar
Copacabana aan het Titicaca meer (en je zult het niet geloven maar de
naam van dit plaatsje aan het hoge bergmeer is de
inspiratie geweest voor dat wat meer exotische en nu meer bekende
Copacobana in Mexico). We zitten in een zeer mooi hotel met uitzicht over
het meer. Alles ziet er hier eigenlijk wel lekker uit. Schoon en veel
vegetarisch eten (beetje een hippie achtige invloed). Wat dat betreft heb
heeft Remco hier toch wel de vreemdste salade uit zijn hele leven gegeten
: soort tuinbonen met een plaatstelijke vervanger van rijst, oranje
aardappelsoort en nog een aantal onbeschrijvelijke en onbekende
producten, daarnaast wel nog wat normalere dingen zoals paprika,
geitenkaas, tomaat ed. Alles bij elkaar smaakten het best lekker alleen
vulden het een beetje teveel om alles op te eten. Vanwege een poging van
Remco om de wc te laten overlopen met zijn lichaamsinhoud en de
verkiezingen in Bolivia zijn we uiteindelijk toch weer langer gebleven.
We zijn uiteindelijk toch nog naar de beroemde eilanden Isla del Sol en
Isla la Luna in het Titicaca meer geweest. Met een groep per boot eerst
naar Isla del Sol, meer dan een uur varen, en waar de zon gebleven
was,wij weten het niet, later vonden we hem op Isla de la Luna?!. Het
zijn mooie eilanden en het uitzicht op de bergketens in de verte is
adembenemend. Dat het toch niet voor niks het eiland van de zon genoemd
mag worden is dat ondanks dat we niet veel zon hadden we toch allebei
(licht) in ons gezicht zijn verbrand.De volgende ochtend de
wereldkampioenschappen voetbal en we hadden net nog kennisgemaakt met een
groepje van Braziliaanse 4WD-ers en onder andere met hun en nog een hele
kroeg voor Brazilie om half 8 de Brazilianen zien winnen (en ach die
eenzame arme duitser droop verstandig meteen na de wedstrijd af). Ons
mutsje van onze Burt en Corina (van het Braziliaanse team) kwam bij deze
wedstijd natuurlijk op en top van pas.Vanaf Copacabana naar Puno (Peru)
het is maar 3 uur verder, een makkie dus. Puno was voornamelijk koud.
(achteraf bleek dat het weer erg van streek is, 26 kinderen dood, veel
Alpaca's en llama's gestorven van de kou, er was zelfs een benefiet
voorstelling op tv, om geld in te zamelen voor de mensen op de hoogvlakts
van Peru.)Puno had ondanks het weer een hoop mooie dingen te bieden, het
plaatsje was aardig met lekkere restaurant e.d, maar ook die indianen die
het zo nodig vinden opzelfgemaakte rieten eilandjes te gaan leven, je
moet er maar opkomen. Ook grappig om met zo´n rieten bootje te varen. Al
met al wel
grappig/interessant om te zien, alleen krijg je het gevoel dat deinstroom
van al die toeristen ook niet goed is voor zo´n kleine gemeenschap. We
hadden in Puno ook nog met een ING-ster afgesproken, waarbij ik de
laatste paar maanden op de kamer/zaal zat voor het werk, alleen ze moest
het vanwege hoogte ziekte problemen laten afweten, ze is direct naar
lager gebied gevlogen. Wij hebben trouwens allebei weinig last van de
hoogte, het gaat allemaal alleen een stukie langzamer. Van Puno zijn we
naar het beroemde Cusco gereisd, weer een mooie busrit, over de altiplano
en langs allerlei ruines. Cusco is een prachtige plaats met vele oude
gebouwen en warme! restaurants. Er lopen veel streetkids rond, die je van
alles proberen aan te smeren, zoals schoenpoets, kaarten, snoep en nog
veel meer, ze heten allemaal Kevin Kostner??? En ze spreken een beetje
engels, "where are you from?" Holanda, "Capital Amsterdam". Maar na 20
keer gaat dat wel vervelen... We hebben natuurlijk ook de incatrail
gelopen naar Machu Picchu en we hebben 1 conclusie: Het was nat!!!, 3
dagen regen en dan kamperen, we zijn blij dat we weer in een echt bed
kunnen slapen en eindelijk die regenjassen niet meer nodig hebben. Maar
het was prachtig om door die bergen te lopen, over de oude inka paden en
langs alle mooie ruines met als hoogtepunt natuurlijk Machu Picchu zelf.
Na Machu Picchu (MP) weer terug nar Cusco alwaar we met onze groep van MP
nog een avondje aan de zuip zijn geweest, allerlei engelse
drankspelletjes, nou dan weet je het wel, Janine heeft zelfs wishkey door
haar neus gesnoven (zonde). Gelukkig werden we dezelfde ochtend wakker
gemaakt door de reisorganisatie en hadden ze coureurs als taxichauffeurs
ingehuurd, want wij waren duidelijk niet voldoende ontnuchtert om de
wekker van 5.45 te horen, en versliepen ons dus een uurtje. Maar door het
gerace waren we precies op tijd voor een twaalf uur durende busreis,
zonder wc aan boord met afgrijzelijke videos (om 7 uur ´s ochtends
keiharde vampierfilm (en niet alleen het geluid stond keihard, bloed
overal) twee tussenstops en zelf weinig fatsoenlijks te eten bij ons. Via
Arequipa zijn we naar Nasca gereisd, waar Remco de beroemde Nasca lijnen
vanuit de lucht heeft bewonderd, erg indrukwekkend. In Nasca was het
trouwens heerlijk weer, zonnetje en 25C, dat was een verademing na alle
kou en regen van de weken daarvoor.In Nasca hebben we heel toevallig 2
oude bekende uit Australie ontmoet. Deze hadden we in mei ontmoet in
Corumba (Brazilie) aan de grens met Bolivia, het is weer een klein
wereldje...Na Nasca zijn kwam de grote stad Lima, waar we heerlijk
cultureel bezig zijn geweest, vele museum en gebouwen bekeken. Verder is
Lima een drukke grote stad, met heel veel auto's (voornamelijk taxi's) en
toeteren is hier een nationale sport. Na weer vele uren in de bus en ik
kan je vertellen woestijn landschappen gaan op den duur vervelen! De hele
kust van Peru is een grote zandbak! Tussen al dat zand wat steden zoals
Trujillo waar we op dit moment vertoeven, alweer een drukke stad met gele
monsters (taxi's). Hier hebben we een aantal pre-inka ruines bezocht,
Chan-Chan (Chimu tijdperk) een enorme adobe (modder/klei stenen) stad, de
stad bestond uit 9 paleizen en natuurlijk de gewone doorsnee hutjes, de
hele stad had een oppervlakte van 25m2 en was totaal ommuurd, helaas is
het meerendeel verwoest door plunderaars maar ook el niņo is er veel
verloren gegaan. Ook hebben we 2 tempels uit de Moche beschaving bezocht,
hier hebben ze prachtige muurschilderingen van voornamelijk hun
belangrijkste god, Ipec, aangetroffen, in de kleuren
rood, geel, blauw, zwart en wit en ze zijn prachtig bewaard gebleven daar ze
jaren onder een dikke laag zand bedolven waren. Na al deze culturele
belevenissen dachten we nog een paar dagen aan de stranden van Ecuador
genieten van de zon! Ook daar troffen we (alweer) regen. Gelukkig werd dat
gecompenseerd door zeer goed voedsel in allerlei restaurants en een
heerlijk hostel. Ook de dagtocht naar Isla la Plata met een prachtige show
van parende walvissen was een echte topper voor de afgelopen 6 maanden.
----- einde van de bla bla------