Gemaild : 17-6-2002

Hoi allemaal,

Bedankt voor al jullie mailtjes, blijven sturen, dat doet ons goed, in de soms eenzame tijden in den verre (euh!). Hieronder een verslaglegging van de belevenissen tot nu toe in onze Zuid-Amerika part II.
Tot mails Remco en Janine

..............het begin van de bla en bla............
De eerste 2 dagen zaten we in Sao Paulo. Sao Paulo is een van de meest grootste steden die we ooit gezien hebben. In elke "normale" grote stad waar we tot nu toe zijn geweest kon je altijd nog wel wat laagbouw zien als je op een mooi uitzichtpunt stond. Dat is niet mogelijk in SaoPaulo, alleen flats, flats en nog eens flats. Wat een aparte indruk geeft dat. Natuurlijk heeft zoŽn stad op cultureel gebied een hoop te bieden, en zo hebben wij daar onze eerste ballet voorstelling meegemaakt, niet alleen de voorstelling was erg mooi ook het theaterwas fantastisch (en als echte nederlanders dat alles voor een prikkie).

Daarna "weer terug"/ "weer verder" gegaan naar Arapoti, naar Burt en Corina. Dat was heel gezellig en je kreeg al een beetje het "het oude bekende" gevoel, het was immers pas een maand geleden dat we er waren. Alleen het weer werkte dit keer niet zo mee, waardoor we velespelletjes kolonisten en avondjes met drank achter de rug hebben ipv bijvoorbeeld het zwemmen en de barbeque van de vorige keer. Ook hadden ze het weer reuze druk, Corina met de kids op kamp en het lesgeven (wij hebben ook een lesje gevolgd) en Burt met een presentatie voor de landelijke huisvrouwendag en zijn connecties met/ werk voor meneer de burgemeester.

Daarna richting de Pantanal, Campo Grande, in de bus kreeg je het gevoel dat we alle plaatsen van Brazilie langs moesten, oftewel een ongelofelijk trage en lange reis. Ook heb je op dit soort "landelijke" wegen overal snelheidsdrempels in de weg, wat niet siesta bevorderend werkt. Het voordeel is wel dat je op deze manier een gevoel krijgt van het echte plattelandsleven van Brazilie. We hebben er uiteindelijk twee dagen over gedaan. Op deze route waren we zeker de enige toeristen en dat was ook wel fijn. In Campo Grande aangekomen daarentegen, waren weduidelijk weer op toeristisch gebied, gelijk werden we aangesproken of je niet in het huppeldepup hostal moest overnachten en of je niet gelijk een tour door de pantanal met die of dat wil doen en natuurlijk super goedkoop en de beste van allemaal. Daar hadden we dus even geen zin in, en we zijn snel weggelopen van het busstation. Een straat verder een hotel ingedoken om te overnachten, met het idee we zien morgen wel weer verder. De volgende morgen kwamen we door het tijdsverschil een uur te vroeg op het busstation! Wisten wij veel, wij dachten, een land een tijd, maar ja, daar is Brazilie blijkbaar iets te groot voor. Achteraf pakten het uur te vroeg weer goed voor ons uit, want zo leerden we een touroperator kennen die ons wel aansprak en waarbij we een drie/vierdaagse Pantanal toer mee hebben afgesproken.

De Pantanal is een soort uitwateringsgebied, zo groot als Frankrijk, het ene deel van het jaar is er bijna alleen water het andere deel van het jaar zijn er alleen een paar kleine riviertjes. Het is er heel erg mooi met heel veel dieren. Wij zaten in een soort lodge halverwege in de pantanal, aan een rivier waar de kaaimannen en piranhas in het rondzwemmen. We zijn met een motorbootje deze rivier afgezakt en hebben onderweg veel dieren gezien: kaaimannen (hele kleine maar ook van een metertje of 2,5), een hert (met gewei), apen, otters (heel gaaf de gids (Jonny) maakte het zelfde geluid en otters blafte terug!), vele vogels waarvan de Jabaru het grootst en mooist, wit, met rode kraag en zwarte lange poten, het symbool van de Pantanal. Ook hebben we op piranha gevist, Remco heeft er wel vier gevangen, bij Janine vielen ze steeds van de haak (Janine :"wat vervelend nou!"). Dit was overigens onze eerste echte vis ervaring en het voelt toch wat raar als ze je zoŽn beestje van de haak moet afhalen. We hebben ze later ook nog opgegeten, ze smaken nergens naar.

De dag daarna heeft Remco ook nog samen met de piranhas en kaaimannen gezwommen. De gids zei nadat ie met een klein bootje naar het midden van de rivier gevaren was "spring er hier maar in". Dat geeft een heel eigenaardig gevoel als je op die rivier de dag ervoor net van die bijtende beestjes hebt gevangen!? Remco durfde het en is tussen de kaaimannen door in rubber autobandje de rivier afgezakt. Het voelde weer goed om aan land te zijn! In de lodge ook een leuk feestje gevierd met de mensen daar en wat andere toeristen. We hebben ook te maken gekregen met de "echte" caparinha (alchohol met lemonsap), kort samengevat heel veel drank en lol. En daar kunnen zij en wij niet goed tegen (we zullen dit later met fotoŽs proberen te laten zien). De laatste dag hebben we paard gereden!! Au au, maar mooi, dwars door een stuk pantanal, lekker door het water plonzen. Oh ja, muggen hebben ze ook genoeg in de Pantanal, we zijn allebei lek gestoken, maar Remco was veruit de kampioen, ook waren zijn bulten zeker 3 keer zo groot.

Midden in de Pantanal, plaatsje genaamd Corumba, werden we weer afgezet door onze touroperator. Corumba ligt aan de grens met Bolivia en het was er HEET!! Vandaar wilden we naar Santa Cruz, maar er was een grote staking aan de gang in Bolivia. We geloofden alle verhalen niet en zijneven over de grens gaan kijken hoe erg dat dan wel niet was, samengevat het was erg! Overal, maar dan ook overal wegblokkades, onze taxichaffeur reed ons eerst weer uit Bolivia, over allemaal landwegen om zo tussen de wegblokkades door om ons toch nog ergens de grens overte smokkelen, zodat we bij het treinstation konden komen. Onderweg hadden we eigelijk al door dat dit allemaal iets te veel was, overal politie en stakers in "full gear". Het treinstation en vliegveld waren geheel afgesloten. We besloten de ambassade te bellen om te vragen wanneer dit weer afgelopen zou kunnen zijn. Voorlopig niet was het antwoord. We besloten daarom via Campo Grande en Ponta Pora naar Paraquay te gaan en daarna waarschijnlijk via Asuncion, Argentinie en noord Chili toch in Bolivia aan te komen. In een dag naar Ponta Poaragegaan, waar we zo verstandig waren om te overnachten om de volgende ochtend de benodigde stempels voor Paraguay te bemachtigen en door te reizen naar Asuncion. Ook hier onderweg wegblokkades en even dachten we, oh yee, hoe komen we hier ooit verder. Maar deze blokkades werden, al staande op een stoel in de menigte, door een van onze medepassagiers al pratende opgelost. En verder konden we weer. Onderweg zagen we ook hier weer veel mensen klaar voor de actie en veel militaire/ politie klaar voor de tegenactie, maar onze reis bleef verder ongemoeid. Het landschap onderweg was heel fraai.

Asuncion is een ongelofelijk grote maar ook platte stad. Er staan ongeveer 5 echt hoge gebouwen de rest is zeker niet meer dan een verdieping of 8. Er wonen toch ongeveer anderhalf miljoen mensen dus dat zorgt dat als je de stad binnenrijdt je nog niet gelijk bent waar je wil wezen, dat duurt een uurtje of wat. We zijn binnen een dag of twee weer uit Asuncion vertrokken, want behalve zeer veel politiemannekes en militairen is hier niet zo veel te zien. De mooiste atractie is nog wel dat Paraguay wel (!) meedoet aan de WK, iedereen loopt hier dan ook in het rood, wit, blauw overstraat (ja, ja ook hier weer rood, wit en blauw net als bij ons alleen hebben ze nog een symbooltje in het witte gedeelte). De wedstrijd tusen Paraguay en Zuid-afrika hebben we proberen te volgen, maar door een overvloed aan alcoholische, gezelligheid hebben we de tweede helft aan ons voorbij laten gaan, het was dan inmiddels al 3:30 am. En achteraf misschienbeter, want ze verloren.

Via Asuncion naar Resistencia bij de douane bleken toch weer een aantal toeristen geen entry stempel te hebben gehaald en begon het spel van hoeveel gaat dat kosten. Van de orginele 50 dollar de man hebben ze uiteindelijk 20 dollar de man betaald. Dit verhaal hebben we later vaker gehoord. Na een nachtje in Resistencia naar Salta (noordwest Argentinie) vertrokken met wat we dachten een directe busrit. Dat pakte anders uit, 18 uur in de bus met drie overstappen en vele politiecontroles en vele kakkerlakken in de bus.

Salta ziet er prima uit, we sliepen in een leuk hostel bij een ouder echtpaar, de vrouw des huizes was echt heel vriendelijk en een lekkere kletsmajoor, geeft niets dat we het niet allemaal kunnen verstaan. De eerste dag in Salta hebben we gezellig door Salta gezwalkt. Ook zagenwe heel stom toevallig voor de tweede keer dezelfde Nederlanders waar we in nederland samen mee op spaanse les zijn geweest. Ze studeren in Buenos Aires. We hadden ze in zuid Argentinie ook al heel toevallig ontmoet. Wat is de wereld toch vreemd/ klein. De dag erna Janet (engelse) ontmoet waar we in Asuncion al een avond mee in de kroeg hadden gezeten. Samen met een fransman, spanjaard, australische zijn we uit eten geweest. Was leuk, maar (te) laat, want de volgende ochtend moesten we weer vroeg paraat zijn voor ons dagtochtje naar Cayefate. De route naar Cayefate is heel fraai, erg mooie rotsformaties, met soms wel zeven verschillende kleuren. We hadden wel wat moeite onze oogjes open te houden. Helaas wist ook nu weer het land dat wij bezoeken niet in staat te winnen op de WK, had Argentinie gewonnen dan was het feestje hier wel compleet geweest, helaas.

Samen met de fransman en de engelse en nog een engels stel zijn we zondags naar San Pedro de Atacama gegaan. Met een minibus en engelse gids de Andes over op een hoogte van 4220 meter, dat was ons beloofd. Al met al kwam er een 4WD en een renautje clio voorrijden en twee spaans sprekende chauffeurs. Veel gesputter, maar voor iedereen was het de enige mogelijkheid om in San Pedro te komen en dus stapten uiteindelijk iedereen in. De Clio kwam ook de bergen over, het laatste stuk met horte en stoten, maar we hebben het gehaald. We kwamen wel 4 uur later aan dan gepland, wat wil je ook het vroor zoŽn 15 graden en dan met een Clio????.

In San Pedro de Atacama is alles weer twee/vier keer zo duur als in Argentinie. San Pedro is een heel toeristisch dorpje (3000 inw.) met mooie adobe huisjes (bouwstijl), ze hebben hier restaurants, touroperators, hostals en een paar kleine winkeltjes dat is het wel geloof ik, maar de omgeving is er dan ook naar. Overdag is het lekker zoŽn graadje of 20, Žs avonds en Žs nachts is het bitter koud (-12). We zijn nog steeds op pad met Janet (engelse) en William/Guilliem (fransman). Omdat we met een groep van vier waren konden we het ons veroorloven twee prive tours te regelen, waardoor we geregeld geheel alleen waren in adembenemende gebieden. Voor onze eerste trip moesten om 4 uur opstaan om op tijd bij de geisers van El Tatio te zijn. Deze zijn namelijk het grootst bij zonsopkomst omdat dan het temperatuursverschil het grootst is. De trip ernaar toe in het donker was erg spannend, maar onze gids kon gelukkig goed rijden in de 4WD. De geisers liggen op zo'n 3600m erg koud dus, maar als de zon eenmaal is doorgekomen is het lekker. De geisers liggen tussen andere bergtoppen in, het is een mystiek gezicht en vele kleuren, van de verschillende mineralen op de grond, waar het water de grond uitkomt. Remco heeft nog gezwomen in een thermaal bad daar tussen de geisers.

De tweede trip die we hebben gemaakt was meer naar het zuiden van San Pedro de Atacama. Een aantal dorpjes bekeken in de bergen. Je kunt je niet voorstellen dat er iemand wil wonen, maar de meeste dorpjes zijn voorzien van electriciteit en het water komt rechtstreeks uit de bergen. In een van deze dorpjes was het jaarlijkse feest de lama aan de gang. Alle lamaŽs en mensen van het dorp zijn gevangen in een kraal. 's Morgens wordt eerst een van de lamaŽs geslacht (hebben we "helaas" gemist), het bloed wordt opgevangen en de bewoners smeren dit op hun gezicht. Er wordt muziek gespeeld en veel gedronken (wijn en bier en 's avonds ook echt sterke drank 90%). Wel wordt er ook het een en ander aan drank "verspild" want ze geven eerst een slok aan moeder aarde en pas dan aan zichzelf, ook de lama's worden gezegend met alcohol en eucaliptis blaadjes. Dan gaan de mannen lama's vangen door ze bij beide oren te pakken, sommige zijn zo wild dat er wel drie man voor nodig zijn, maar de meeste zijn redelijk kalm. Dan komen de vrouwen om allerlei kleuren wol in de oren te naaien, gewoon naald en draad dwars door de oren (staat beter dan die rare grote gele flappen die we in Nederland gebruiken). Ook nog wat gekleurde wol op de rug en de lama wordt weer vrij gelaten.

Remco heeft ook z'n steentje bijgedragen, eerst wezen ze zo'n beetje de grootste die er rond liep voor hem aan, maar dat was toch een beetje te hoog gegrepen. Een kleinere en minder wilde had hij zo te pakken als een volleert lamavanger, daarna volgde er nog twee, de macho! Remco had uiteindelijk het bloed aan zijn handen zitten. Erg gaaf om meegemaakt te hebben. Verder in deze trip nog langs wat hoog gelegen meren, erg mooi, helaas wat pech met de flamingo's (hopelijk in Bolivia meer geluk). Bij een van deze meren hebben we gepicknickt, erg koud, maar met eenadembenemend uitzicht. In de schemer nog even langs de zoutmeren in de salar de Atacama. Oftewel het is hier goed vertoeven, behalve dat het 's nachts wel erg koud is.

Van San Pedro wilden we alsnog naar Bolivia, alleen Janine is verkouden en we hebben na 4 dagen wachten de hoop opgegeven dat het snel overgaat. Het leek ons onverstandig om slecht bij adem op hoogtes van 4 duizend meter te gaan slapen. Deze "pauze" gaf Remco in ieder geval de mogelijkheid het algemene verhaal weer eens bij te werken. We willen nu eerst aan de kust in het noorden van Chili "opwarmen" om van daaruit in Putre (3500m) te aklimatiseren. Daarna naar La Paz. De tweede optie die we hebben/hadden vanuit noord Chili, via Peru naar Lake Titicaka, lijkt net de grond ingeboord, de noodtoestand is uitgeroepen in zuid Peru (volkskrant on-line van 17-6). Ach ja, we zien wel we hebben nog anderhalve maand.

..............het einde van de bla en bla............