Gemaild : 24-4-2002

Hola amigos,

Hallo lieve vriendjes en vriendinnetjes, we zijn op 'bezoek in Nederland',

Sorry sorry, alweer zo lang niks laten horen! Onze laatste belevenissen zijn alweer van 17 maart, maar we hebben een goed excuus. We hebben om medische en verzekerings redenen onze vakantie in Zuid-Amerika moeten onderbreken voor een ziekenhuisbezoek in Nederland. Vooraf : het is allemaal niet heel ernstig en we kunnen spoedig weer terug naar Zuid- Amerika.

Wat is er gebeurd?
27 maart Remco werd om 4 uur 's nachts wakker in een Hostel in Buenos Aires met heftige pijn op de borst. Na een gevecht tegen de pijn besloot Remco aan Janine te vragen een dokter te laten bellen. Deze dokter nam een cardiogram en besloot naar aanleiding daarvan dat een bezoek aan het ziekenhuis noodzakelijk was. Dus werd Remco vervoerd in een veel te kleine ambulance, opgevouwen en naar een openbaar ziekenhuis gebracht. Dit ziekenhuis was geheel conform de verwachtingen : de deuren deden het niet, het cardiogram apparaat deed het niet, bloed aan de bedden enz enz. Janine vroeg om een telefoonnr, waar de verzekering naar kon bellen. Het antwoord was, hebben we niet. Een telefoon om naar Nederland te bellen? Alleen een munt telefoon en hier heb je 50 centavos (ongeveer 20 eurocent), daar kom je dus allemaal geen stap verder mee. Uiteindelijk heeft Janine het buiten het ziekenhuis om toch allemaal weten te regelen (al moet je van de medewerking van een verzekeringsinstelling je niet al te veel voorstellen).

Na een langdurig en erg leerzame dag was de eindconclussie; de pijn in je borst is spierpijn, maar er is iets ongewoons met je hart. Dat kunnen we in Zuid-Amerika niet onderzoeken, daarvoor zul je naar Europa of Amerika terug moeten. Alleen daar kunnen ze bepalen of het gevaarlijk is de ja of te nee. Overigens zei de ene arts in Buenos Aires je kunt het best gewoon doorreizen en adviseerde een andere dokter gelijk terug te gaan naar Nederland. Nadat we samen met de artsen tot grote hilariteit de diagnose in het 'engels' hebben vertaalt heeft Janine de diagnose samen met cardiogram en echo informatie naar onze verzekeringsarts in Nederland verstuurt. Nadat die verzekeringsarts contact had gehad met een cardioloog van het AMC heeft de verzekering besloten dat we beter terug konden komen naar Nederland om een en ander in Nederland nader te laten onderzoeken.

Gelukkig was Remco nog zo bijdehand na te vragen of hiervoor in Nederland het bekende wachtlijst probleem geldt. De verzekeringsarts dacht van niet, maar gelukkig waren we niet goed gelovig en hebben Remco's ouders gezorgd dat Remco op de korste wachtlijst terecht kwam. Zodoende hadden we nog een kleine drie weken de tijd om door Uruguay te reizen, langs de Braziliaanse stranden te slenteren, de Igazu watervallen te bewonderen en op bezoek te gaan bij Burt en Corina. Want alleen maar zitten te wachten in Nederland daar hadden we nou ook weer niet zo'n zin in. Natuurlijk hadden we alweer een hoop andere avonturen beleefd, waarvan hieronder verslag. Ook hebben we tijd gehad om alle foto's te ontwikkelen en vele foto's te scannen, die we in de loop van deze week op internet zullen publiceren.

De voorlopige diagnose van de arts in Nederland is dat er inderdaad sprake is van hartritme stoornissen. Dit zal Remco zeer waarschijnlijk altijd al hebben gehad. Deze moeten alleen behandeld worden indien je klachten hebt. Dit is niet het geval, en de mooie laatste vraag van de arts was toen, wanneer wil je weer terug, dan zet ik vaart achter de twee nog noodzakelijke onderzoeken. De uitslag daarvan krijgt Remco aanstaande vrijdag. Intussen hobbelen we heen en weer tussen de oudjes in Houten en in Haamstede. Hieronder volgen de betere avanturen van de afgelopen tijd.

Groetjes Janine en Remco .....


de betere avonturen ....

We kwamen laat aan in Buenos Aires en kregen op het vliegveld allerlei waarschuwingen pas op neem een officiele taxi of remise. Dat laatste hadden we nog nooit gedaan en moesten we dus maar eens proberen. Het bleek een soort taxi waarbij je vooraf moest betalen. We zijn naar een van de vele youth hostels gegaan die Buenos Aires rijk is. Daar ging gelijk al fout, hij bestond niet meer (op die plek). Gelukkig stond onze remise er nog en was hij bereid ons voor dezelfde prijs naar de nieuwe lokatie te brengen. Het hostel bleek alleen iets te gezellig voor mensen op onze leeftijd, zeer veel jongelui... en het hostel was zeker niet bedoeld om er rustig te overnachten, er moest feest gevierd worden, liefst tot 5 uur in de morgen. Leuk tien jaar terug, maar na al dat reizen wil je soms ook wel eens slapen en nog belangrijker af en toe genieten van een schone badkamer. Dus zijn we de volgende morgen gelijk weer verkast naar een ander wel schoon en toch gezellig youth hostel. Hier ontmoette we enkele van de reisgenoten van eerdere bergwandelingen en daarnaast een bonte verzameling van andere gezellige mensen, met zeer uiteenlopende nationaliteiten. Ook is Remco nog een avondje goed uit zijn dak gegaan met de locale tienerjeugd bij een keihard argenteins optreden.

Buenos Aires is een mooie stad al kon je daar pas echt goed zien hoe fout aan het gaan is met de Argentijnse economie, mensen die bijna in pak zijn en toch ineens tot de onderkant van de maatschappij zijn teruggeworpen zijn en dus uit vuilniszakken lopen te graaien, vreselijk. Blije gezichten waren er dus ook heel weinig te zien. Voor ons toeristen pakten de koersval juist weer heel positief uit. Je hoorde dus ook budgetreizigers die ineens Japans moesten eten, massaal nieuwe kleren gingen kopen en andere fratsen uithaalde. Zo hebben wij onze kleine cd verzameling uitgebouwd. Na alle ziekenhuis ellende van hierboven toch nog mooi de eerste 12 basisstappen van de tango geleerd zie mij 'schuifelen/stuntelen' op de foto's binnenkort op internet.

Vanuit Buenos Aires zijn we met de fast ferry naar Uruguay vertrokken. Eerst een dagje Colonial, een gezellig zeer rustig vakantie oord. Hier bleek ook hoe duur het moet zijn geweest in Argentinie, de prijzen zijn nog erger als in Nederland na de invoering van de euro. Wel heel mooi. En eindelijk vonden we een leuk souvenier om aan de ouders van Janine te geven. De volgende dag weer gelijk doorgereisd naar Montivideo, want we wisten nog steeds niet hoeveel tijd we zouden hebben voordat we weer terug naar Nederland moesten. In Montivideo valt mijn oog op een blanke schaker langs de kant van de straat: "he die ken ik denk ik nog..", en ja hoor het blijkt een engelsman waar ik in Buenos Aires met men dronken kop nog een enkel partijtje van heb gewonnen, zo zie je elke keer weer, Zuid-Amerika is ook zo groot niet. Na een zeer verbasende herkennings ronde moest ook ik het natuurlijk opnemen tegen de Montividese straatschakers en dat ging goed al verloor ik op tijd, maar het was een heerlijk groots internationaal schaak spektakel geworden waarvoor vele voorbijgangers even stopten voor een praatje.

Een van de andere opvallende zaken is dat Montivideo eindelijk een stad was zonder opvallende McDonalds. Hier had duidelijk een aantal grote lokale ketens het gevecht van Mac gewonnen. Naast een typische bier / hamburger variant hadden ze hier ook een vegetarisch variant, die door ons zeker voor de lunch zeer werd gewaardeerd.

In Montivideo komen we ook eindelijk te weten dat we kunnen vliegen vanaf Sao Paulo en dat we nog tot de 15de de tijd hebben. We kunnen nog net even (al moeten we vreselijk doorsjesen) langs een leuk Braziliaans strand , de Igazu watervallen en ook even bij Burt en Corina gaan kijken. Dat moeten we dus maar doen. We starten met een 22 uur durende busrit, met overstap en al, naar Florianoplois. Florianoplois is een grote vakantie stad op een eiland met prachtige stranden. Alleen na 22 uur aangekomen in Florianoplois blijkt deze plaats toch een beetje teveel een Benidorm achtig karakter te hebben gekregen en dus besluiten we er nog maar een uur extra busrit achteraan te plakken om zo op in een rustig en mooi klein visserdorpje te overnachten. 's avonds wordt duidelijk dat de lokale bevolking met maar twee dingen bezig is, vissen vangen of bier drinken. Nadat we het eerste hebben zitten bewonderen besluiten we in een restaurant maar gewoon wat te bestellen (ons portugees is namelijk 0) Dat hebben we geweten twee grote schalen garnalen traditioneel bereid met knoflook, een schaal met gefrituurde garnalen, een schaal rijst en schaal patat een schaal ???, twee schelpachtige, een schaal met een grote witvis en een schaal groenten. Dat wordt een probleem.... na drie schalen garnalen en een halve witvis een schelpachtig geven we het totaal volgevreten op. Geweldig dat wordt nog leuk in Brazilie als je overal zoveel krijgt. De volgende dag een lange strandwandeling gemaakt over een eindeloos lang strand met ... niemand behalve een drietal vissers was er helemaal niemand. De volgende avond meer klassiek in Florianoplois aan de zuip geweest, echt Braziliaans (?!) iedereen zuipt zich klem aan het bier, onder het genot van heerlijk muziek, waarna er allerlei gekke gesprekken (maar ook gekke vechtpartijen) plaatsvinden.

Via Curitiba naar de Igazu watervallen. Over die watervalen kun je niet zoveel vertellen. Je moet het gezien hebben om een gevoel te krijgen wat het is om zo'n geweldige (hoeveelheid) watervallen en water te zien en te voelen, waarbij gezegd moet worden dat we in de droge tijd waren en er in het hoogsezoen nog drie (!) keer zo veel water naar beneden komt. Janine heeft er maar liefst anderhalf fotorolletje aan besteed en dat zegt wat bij ons (we zijn nou niet echt van die fotografen).

Na weer een busritje van een uur of 9 komen we om 23:00 in een dorpje vlakbij Burt en Corina aan. We zijn een half uur te vroeg, je krijgt toch wel een hoop bekijks als toerist, als je uitstapt in een niet toeristisch oord. In de plaatselijke kroeg wachten we af , twijfel speelt de kop op, is dit wel het goede dorp, het was toch Jaguavaria of zoiets ... Maar gelukkig daar zijn ze dan, nog een biertje, en met het fiatje scheuren we naar Arapoti (Corina rijdt al als een echte Braziliaanse). In Arapoti gelijk de enige echte kroeg bezocht, waar we meteen een tshirt in onze handen krijgen gedrukt. De volgende dag vallen we gelijk met onze neus in boter, er is een heus dansfeest, met opgedrikte vrouwen en macho mannen en de revu... de samba, hardrock en vogeltjes dans wisselen elkaar zeer snel op, erg gaaf om meegemaakt te hebben. De voetbalwedstrijd van Corina (Nederland-Arapoti) was ook erg spannend, helaas hebben we (!?) op het nippertje verloren. Pizza eten in Arapoti is ook een hele belevenis, onder begeleiding van een braziliaanse karaoke Gerard Joling, pizza punten kiezen: bananen, chocolade, zoet met kaas pizza enz. Ook hier heeft Remco z'n schaaktalenten weer uitgebuit tegen de plaatselijke jeugd, de jeugdkampioen schaakt nooit meer en kan niet meer bellen (mobieltje ingezet). Oftewel het was spannend en zeer gezellig in Arapoti, maar we denken dat Burt en Corina blij waren dat we weer vertrokken, en ze eindelijk weer een beetje konden bijslapen .....

Vanaf Sao Paulo met de KLM in de business class (waar zo'n verzekering al niet goed voor is) naar Amsterdam gevlogen. Op Schiphol stonden de oudjes uitbundig te zwaaien alsof we al 6 maanden waren weggeweest.

Oftewel we zijn weer effe in NEDERLAND.

Janine en Remco